Reprezentacja Polski zagra w Walencji o awans na igrzyska – jedź z nami kibicować do Hiszpanii! >>
Powoli kończy się moja przygoda z tegorocznymi rozgrywkami młodzieżowymi w Polsce. Będziemy oczywiście śledzić jeszcze rozgrywki U-15, natomiast ja uważam, że pisanie artykułów, w których dochodzi do oceny aż tak młodych zawodników jest nie na miejscu. Przynajmniej publicznie.
Zapraszam na dwa raporty po finale Mistrzostw Polski U-17. Na pierwszy ogień drużyny z miejsc 5-8.
AK Komorów:
Tomasz Bodzan, rozgrywający, 185 cm
Ależ ten chłopak szybko rośnie pod względem koszykarskim! Świetna dyspozycja w całych rozgrywkach U-17. Naturalny luz w grze 1 na 1, duża stabilność rzutowa z dystansu, a co najważniejsze – jest tak samo dobry po atakowanej, jak i bronionej stronie parkietu. Jeszcze w grudniu uważałem, że będzie do samego końca walczył o miejsce w kadrze U-16, dzisiaj sam Bodzan pokazał, że on chce w niej być i odegrać sporą rolę.
.
Bartosz Trzybiński, skrzydłowy, 195 cm
Moje małe odkrycie podczas MP U-17. “Długi”, doskonale przygotowany motorycznie skrzydłowy, który potrafi dobrze grać bez piłki, ale też nie stroni od atakowania przeciwników na koźle. Dodatkowo dysponuje niezłym technicznie rzutem. Bardzo dobry obrońca. Jeśli w najbliższym czasie popracuje nad atletycznością, może stać się kimś “ekstra”. Dobrą grę Bartosza zauważył trener kadry U-16 Polski Marcin Kloziński, powołując go na najbliższą konsultacje
Paul Truszczyński, skrzydłowy, 195 cm
Mam spory problem z oceną tego zawodnika. Z jednej strony widać u niego typowe ruchy koszykarskie, nawet bym napisał, że z poziomu seniorskiego. Z drugiej strony dużo w jego grze siły i fizyczności, co nie zwiastuje dobrze w przyszłości. Jednak jest to chłopak warty uwagi, szczególnie jeśli doda do swojej gry więcej aspektów technicznych.
Michał Zawarczyński, obwodowy, 185 cm
Bardzo podobny styl gry jak Bodzan, wykorzystujący swoje długie kończyny w grze 1 na 1, lubiący i potrafiący kończyć akcje na kontakcie z rywalami. Dobra technika rzutu. Bodzan wszedł na niesamowity poziom, którego (jeszcze?) Zawarczyński nie osiągnął, choć nie wykluczam, że w przyszłości tak będzie.
Oknoplast Inter-bud SKKM Kraków:
Franciszek Boruciński-Hrycyk, center, 204 cm
Jeden z najbardziej intrygujących zawodników z rocznika 2008 w Polsce. Przede wszystkim duży talent ruchowo-motoryczny, jak na swoje parametry fizyczne. Ta podwalina już sama w sobie jest czymś świetnym, a do tego dochodzą coraz lepsze wrażenia wizualne pod względem czysto koszykarskim. Jest to zawodnik, który najlepiej się czuje w grze w akcjach dwójkowych typu pick&roll, dobrze chwyta piłkę. Coraz częściej pokazuje swój dobry techniczne rzut oraz inicjuje grę na koźle przodem do kosza. Spory talent!
Oliwier Botorek, skrzydłowy, 195 cm
Inteligentny skrzydłowy, nastawiony na bardzo dobrą defensywę na nogach. Świetnie się porusza po linii końcowej, szukając swoich szans na zdobycie punktów. Bardzo dobre warunki fizyczne jak na ten wiek. Pewniak do kadry U-16 Polski.
.
Stanisław Musiałek, rozgrywający, 190 cm
Wysoki rozgrywający, bardzo dobrze korzystający ze swoich przewag w grze 1 na 1. Podobny styl gry do Aleksego Walczaka z WKK Wrocław. Perspektywy dla takiego zawodnika, dobrze operującego piłką, są całkiem intrygujące.
Franciszek Jędrzejczyk, obwodowy, 180 cm
Leworęczny łowca punktów z dobrze wyglądającym mechanicznie rzutem z dystansu. Combo, który nie dość, że potrafi sam wykreować sobie pozycję, to też “karmi” podaniami kolegów z drużyny. Niezły obrońca, pytanie jak w przyszłości będzie wyglądać jego fizyczność.
Leon Czopik, skrzydłowy, 190 cm
Według PZKosz, to 175 cm, co jest nieprawdą, gdyż Czopik mierzy ok. 190 cm wzrostu. Podobny styl gry co Botorek, choć mam wrażenie, że Leon lubi być bardziej aktywny z piłką. Niezły rzut z dystansu. Czuję, że w ciągu roku-dwóch, może być o nim głośniej niż teraz
Grzegorz Ząbczyk, rozgrywający, 188 cm
Kolejny “długi” zawodnik z Krakowa, którego warunki fizyczne skłaniają do refleksji, że teraźniejszość może być zupełnie inna niż przyszłość pod względem koszykarskim. Oprócz wspomnianych warunków, Ząbczyk to zawodnik dobrze czujący się z piłką i korzystający często z gry 1 na 1. Długie kończyny sprawiają, że jest groźnym obrońcą, natomiast musi pamiętać, że obrona to przede wszystkim nogi.
Julian Kondracki, skrzydłowy, 194 cm
Moc perspektywicznych zawodników drużyny Oknoplastu jest olbrzymia i kryje się także w koszykarzach z nieco dalszego planu. Tak jest w przypadku Kondrackiego. Choć nie grał dużo minut, to z ławki dawał pozytywną energię. Silny fizycznie, agresywnie grający 1 na 1 skrzydłowy. Był odważny w swojej grze, co wzbudziło moją ciekawość.
Pyra AZS Szkoła Gortata Poznań
Szymon Wagner, rozgrywający, 180 cm (?)
Niesamowicie w ciągu roku Wagner okrzepł i zmężniał fizycznie. Z drobnego rozgrywającego, stał się zawodnikiem nie bojącym się agresywnie wjechać w pomalowane i na kontakcie z rywalem zdobyć punkty. Pokazywał to zarówno w U-19, jak i w U-17. Coraz częściej korzysta ze swojego rzutu. Jest bardzo agresywnym obrońcą na nogach. Tradycyjnie, jako rozgrywającego, czeka go ciągła i nieustanna praca nad techniką kozłowania.
Hubert Nowak, skrzydłowy, 195 cm
Z konieczności, zarówno w U-19, jak i U-17, występował jako praktycznie jedyny wysoki drużyny z Poznania, dlatego nie miał łatwo ze zdecydowanie wyższymi rywalami. Natomiast przyszłość Nowaka to pozycja skrzydłowego. Jest sprawny fizycznie, ale ma spore deficyty techniczne. Konsekwentna gra na obwodzie z poprawą swojego rzutu może mu dać dużo w przyszłości.
Enea Basket Poznań:
Mateusz Roszczka, skrzydłowy, 198 cm
Wulkan energii na parkiecie! Bardzo często szuka gry od kosza do kosza, prezentując swoje nienaganne przygotowanie atletyczne. Bardzo dobra praca nóg pozwala mu na wykonywanie trudnych rzeczy w ataku, ale też w obronie potrafi wybronić z tego powodu zawodników obwodowych. Rozwija swoją grę, gdyż coraz lepiej wygląda jego rzut. Jest w świetnym miejscu do rozwoju i jeśli jego tempo będzie tak duże, jak dotychczas, to na debiucie na parkietach pierwszoligowych może się nie skończyć.
.
Szymon Buczkowski, obwodowy, 193 cm
Zawodnik takiego typu, że każdy trener w swojej drużynie go pragnie. Niesamowite boiskowe IQ, duży talent defensywny (skutecznie ograniczył nawet Miłosza Majewskiego), brak zbędnych ruchów w grze ataku, świetna decyzyjność, jak na 17-latka. Duża stabilność rzutu z dystansu. Jeśli doda do tego odpowiednie przygotowanie atletyczno-motoryczne, może stać się na poziomie rozgrywek młodzieżowych zawodnikiem kompletnym, a w kwestiach seniorskich? Już nie zapeszam.
Franciszek Kowalewski, obwodowy, 188 cm
Podobny kazus jak Kołodziński w rozgrywkach U-19. Niezły obrońca posiadający dobry mechanicznie rzut, wykazujący przejawy niezłego atletyzmu. I to tyle, bo czuję, że za rok-dwa zdecydowanie więcej można będzie napisać!
.
Filip Drzazga, obwodowy, 188 cm
Zauważony przeze mnie już rok temu, gdy grał jeszcze w barwach Górnika Wałbrzych. Bezczelność i odwaga w grze ofensywnej została, a ponadto mocna poprawa w grze obronnej. Jego największą bronią jest rzut, z którego korzysta aż za bardzo. Kwestia pracy nad zwiększeniem arsenału ofensywnego, np. skutecznego rozgrywania akcji dwójkowych z piłką.
Remigiusz Pawlicki, obwodowy, 185 cm
Dynamiczny combo, bardzo dobrze grający 1 na 1, z naturalnym ciągiem do atakowania obręczy. Widać postępującą pracę na mechaniką rzutu, który póki co nie jest jego silną bronią. Dużo w koszykarskiej przyszłości obwodowego z Poznania zależy od kwestii fizyczność i dodatkowych centymetrów.
Reprezentacja Polski zagra w Walencji o awans na igrzyska – jedź z nami kibicować do Hiszpanii! >>
